سالگر شهادتت مبارک

سالگرد شهادتت مبارک...

چقدر زود 31 سال گذشت . 31 سال از رفتنت گذشت .

31 سال است که دلم برای عمویم تنگ شده است . میدانم که جایگاه شما بهشت است . میدانم که زمان رفتنتان از پیش ما ، تولدی دوباره بود برایتان . تولدی که خداوند در بهشت برایتان جشنی گرفته بود به مقام و بزرگی شهادتت ...

اما... ما غریب شده ایم و دلمان گرفته است . چقدر شهید آوینی خوب گفت: فکر میکنیم که شهدا رفته اند و ما مانده ایم در حالیکه آنها مانده اند و زمان ما را با خود برده است ...

آری شما از روز اول بوده اید و تا ابد هم خواهید ماند . ما هستیم که فانی هستیم . ما هستیم که وقتی غرق تمایلات دنیاییمان هستیم . ناگاه مرگ ما را در خود می پیچد و آنوقت تازه میفهمیم که دنیا را به مفت باختیم و خوشا به حال شما عمویم که نه تنها نباختید بلکه قیمتی تر هم شدید . با شهادتتان ، قیمتتان و ارزشتتان ، بالاتر و بالاتر رفت...

 برایم دعا کن . عموجان دعاکن تا من هم قیمتی شوم .

دعا کن تا قبل از آنکه بمیرم ، خود بمیرم...

هدیه 33 ساله

 

عموجان ، هدیه ی شما 33ساله شده است.کاش بودید و می دیدید که چطور قوی و تنومند شده ...کاش بودید و می دیدید که انقلابی که شما به نسل ما هدیه دادید این روزها جوانی 33ساله شده است.جوانی که آمریکا و اسراییل از آن می ترسند . می ترسند تا نکند با داشتن دانش انرژی هسته ای آنقدر روی پای خودبایستد تا دیگر تحریم هاوظلم هاو نیرنگ های آنها اثری نداشته باشد.

عموی عزیزم...هر وقت فکر می کنم که برای حفظ این انقلاب جوان هایی مثل شما پرپر شدند...

تنم به لرزه می افتد و اشک در چشمانم حلقه می زند و انگار چیزی روی دوشم سنگینی میکند.

بابام تعریف میکرد که چقدر امام را دوست داشتید و چطور خود را به مشهد می رساندید و اعلامیه های امام را از او می گرفتید و می خواندید.آن موقع نوجوانی بیش نبودی . اما حس مسولیت پذیری شما در قبال جامعه تان ستودنی بود...

در بهار آزادی                          جای شهدا خالی  

تقدیم به جوان دلاور کربلا (حضرت علی اکبرعلیه السلام)

این وبلاگ و نوشته های حقیرانه ام رو تقدیم کرده بودم به تو عموجان... اما هرچه بیشتر به تو نزدیک میشوم وبیشتر تورا می شناسم که تو اصلا هیچ را برای خود نمی خواستی.حتی همین یاد و خاطره و دست نوشته هارا...باخود فکر میکردم بالاترین چیزی که برای هرکس ارزشمند است جان اوست حال تو این هدیه با ارزشت را به چه کسی تقدیم کرده ای؟اینقدر جواب این سوال برایم واضح بود که بدون تردید گفتم : تو جانت را برای زنده نگه داشتن فرهنگ حسینی به دلاور کربلا،حضرت علی اکبر،تقدیم کرده ای وشاید آن روز که تصمیم گرفتی که به جبهه بروی محرم بوده و روز شهادتت عاشورا و چقدرزیبا...شهیدان این جمله را به تصویر کشیده اند:کل یوم عاشورا و کل عرض کربلا.

عمو جان برای من دعا کن که روزی که آزمون محرم من هم فرارسید مانند تو عاشورا را درک کنم و چون جاماندگان کربلا از خیل داران امام حسین(ع) جا نمانم

تو زنده ای

 

از همان روزهای اولی که نوشتن برای تو را آغاز کردم احساس کردم اتفاقات تازه ای که مدت ها منتظرش بودم برایم می افتاد و کاملا نامحسوس تو من را با خود بردی.عموی عزیزم خوشحالم که مسابقه یاران شیدایی بهانه ای شد تادوباره نام ویادت را زنده کنم.هر چند که درست کردن این وبلاگ ونوشتن از تو، همزمان شد با اردو ی راهیان نور و دیدن اروندی که با خون تو و بسیاری از دوستانت برا همیشه رنگین شده....به من ثابت کرد که تو زنده ای.

هنوز چند روزی ازآمدنمان نگذشته بود که کتاب من زنده ام به دستم رسید وهمان صفحات اولش آنقدر منقلب و تشنه ی دانستن کرد که ایمان آوردم که دیگر ادامه مسیر را تو برایم روشن خواهی کرد.

همیشه این آیه را خوانده بودم

وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاء عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ (آل عمران/169)
(اى پیامبر!) هرگز گمان مبر کسانى که در راه خدا کشته شدند، مردگانند! بلکه آنان زنده‏اند، و نزد پروردگارشان روزى داده مى‏شوند»......

اما با اتفاقات این چند وقته احساس میکنم که هر وقت صدایت میکنم،صدای مرا می شنوی عموی عزیزم و به خود می بالم که عمویی چون تو دارم.

دوست دارم

بسیجی داوطلب

 

مهربان و عصای پیری پدرت بودی . هیچکس از تو توقعی نداشت که باغ و زمین کشاورزی پدرت را رهاکنی و به جبهه بروی.اصلا تو هنوز در آغاز جوانی بودی،مادر و پدرت برای تو بهترین آرزوها را داشتند.لباس دامادیت را دوخته و عروسشان را انتخاب کرده بودند.باورش برای من سخت است چه طور از همه ی اینها گذشتی و تنها بایک نام بسیجی داوطلب خود را به جبهه رساندی . عموی عزیزم،ایمان آوردم نام بسیجی به هیچ زبانی در دنیا قابل ترجمه نیست.بسیجی فقط بسیجی است ....

این قوانین و دنیای قرن بیست و یکم نمی تواند ایثار و فداکاری تو و همهی بسیجیان را معنا کند.

مولایم ، رهبرم حضرت آیت الله خامنه ای بهترین توصیف از یک بسیجی را اینچنین میفرمایند :

بسیج در واقع مظهر عشق و ایمان و آگاهی و مجاهدت و آمادگی کامل، برای سربلند کردن کشور و ملت است.

 

 

دست های حنا کرده!

یکی از دوستانت می گفت:شب عملیات خیبر ...کمی قبل از عملیات حنا تهیه کردی و مثل دامادی که برای حجله آماده می شه دستهای خودت و دوستانت رو حنا کردی و از خودت چندین عکس با دستان حنا کرده به یادگار گذاشتی.

مطمئنم می دونستی که پذیرفته شدی !

عمو جان اینهمه شادی و شور از کجا نشات گرفته بود ، اونهم در اوج جنگ و بمباران و تیر و ترکش ؟ در حالیکه ما امروز با همه ی امکانات و امنیت مدام دلگرفته ایم و افسرده!...عموی عزیزم این آخرین عکست ،قشنگ ترین عکست بوده، قشنگی نه از لحاظ ملاک های زیبایی که امروز مد شده بلکه زیباست چون آخرین لبخندت با دستان حنا کرده زیباست.

شاید خواستی نشان دهی که تو به مرادت رسیدی ! مراد دلی که درک آن برای ما که درگیر آرزوهای زمینی هستیم ، کمی سخت است و این کارت باعث شد که دیگر روی اعلامیه ی شهادتت ننویسند: جوان ناکام...

 

وقتی فقط با یک نام می شناختمت!

 

 

تنها شناختم به یک نام خلاصه می شود،" عمو محمود" .

عمو جان خوشحالم که حالا می دانم شما جزیره مجنون شهید شده اید هر چند که باز هم نمیدانم جزیره مجنون کجاست و تو چطور لحظه های آخرت را سر کرده ای .

خوشحالم که میدانم تو چقدر ساده و پاکدل بودی هر چند که اطرافم امروز از تجملات دنیا پر شده .

خوشحالم که میدانم وقتی شهید شدی تنها18 سال سن داشتی یعنی در اوج جوانی از لذت های دنیا دل کندی و مرگ را در آغوش کشیدی هر چند که من امروز اطرافم جوان های 18 ساله را با فریاد " ما جوانیم و می خواهیم جوانی کنیم " میبینم و نمیفهمم که چطور شما هم جوان بودید و چطور از جوانی کردن فقط عشق بازی با خدارا انتخاب کردید...

خوشحالم که امروز چیز های بیشتری از شما میدانم هر چند که شرمنده ام که کمی دیر شما را شناختم . دیر تر نه از جهت زمان، از آن جهت که شاید اگر شما را می شناختم نگاهم به دنیا باز تر از امروز بود که هست. یعنی دنیای من هم امروز به بزرگی دنیای شما می شد. آخر دنیای من تا امروز کوچک بود،به کوچکی مشکلات کوچک خودم ، مثلا کدام لباس را بخرم با کدام مارک و ...؟ فلان حرف را به فلانی بزنم تا رویش را کم کنم ؟و...اما دنیای شما بزرگ بود به بزرگی جان همه مردم ایران ،به بزرگی دفاع از همه کشور ، به بزرگی اسلام و دین که شما برای دفاع از آن جانتان را هم فدا کردید .

شما نگران همه مردم بودید و من تنها نگران خودم . اما امروز که شما را بیشتر شناختم، سعی می کنم قلبم و نگاهم را به پنجره ای بدوزم که شما از آن به دنیا نگاه کردید. برایم دعا کنید که چشم های من نیز به زیبایی های دنیای شما آشنا شوم.برایم دعا کنید.......