آخرین خداحافظی

 

صبح زود با بابام رفته بودند راه آهن. هنوز یک ساعتی نگذشته بود که برگشتن. مامانم داشت توی حیاط لباس های عمو محمودم رو می شست. عمو محمود وقتی وارد حیاط شد و دید مامانم داره لباس هاشو می شوره سلام کرد و گفت : " کارت اعزامم رو جا گذاشتم. قسمت بود برگردم و از شما حلالیت بطلبم.خیلی به شما زحمت دادم حلالم کنید.....            اینا رو گفت و رفت کارتشو برداشت.این آخرین باری بود که خداحافظی کرد.

شهید چمران

ما، اغلب خود را محور دنیا و مافیها فرض می کنیم و فکر می کنیم که همه دنیا به خاطر ما می گردد، آسمان و زمین و ستارگان به خاطر خوش آمد ما در سِیر و گردشند ...
... فکر می کنیم که آسمان در غم ما خواهد گریست و یا دل سنگ از درد ما آب خواهد شد، یا گردش ستارگان متوقف خواهد گشت...
... اما بعد می فهمیم که در این دنیای بزرگ میلیون ها انسان مثل ما آمده اند و رفته اند و هیچ تغییری در گردش روزگار به وجود نیامده است.

شهید دکتر مصطفی چمران

دست های حنا کرده!

یکی از دوستانت می گفت:شب عملیات خیبر ...کمی قبل از عملیات حنا تهیه کردی و مثل دامادی که برای حجله آماده می شه دستهای خودت و دوستانت رو حنا کردی و از خودت چندین عکس با دستان حنا کرده به یادگار گذاشتی.

مطمئنم می دونستی که پذیرفته شدی !

عمو جان اینهمه شادی و شور از کجا نشات گرفته بود ، اونهم در اوج جنگ و بمباران و تیر و ترکش ؟ در حالیکه ما امروز با همه ی امکانات و امنیت مدام دلگرفته ایم و افسرده!...عموی عزیزم این آخرین عکست ،قشنگ ترین عکست بوده، قشنگی نه از لحاظ ملاک های زیبایی که امروز مد شده بلکه زیباست چون آخرین لبخندت با دستان حنا کرده زیباست.

شاید خواستی نشان دهی که تو به مرادت رسیدی ! مراد دلی که درک آن برای ما که درگیر آرزوهای زمینی هستیم ، کمی سخت است و این کارت باعث شد که دیگر روی اعلامیه ی شهادتت ننویسند: جوان ناکام...

 

وقتی فقط با یک نام می شناختمت!

 

 

تنها شناختم به یک نام خلاصه می شود،" عمو محمود" .

عمو جان خوشحالم که حالا می دانم شما جزیره مجنون شهید شده اید هر چند که باز هم نمیدانم جزیره مجنون کجاست و تو چطور لحظه های آخرت را سر کرده ای .

خوشحالم که میدانم تو چقدر ساده و پاکدل بودی هر چند که اطرافم امروز از تجملات دنیا پر شده .

خوشحالم که میدانم وقتی شهید شدی تنها18 سال سن داشتی یعنی در اوج جوانی از لذت های دنیا دل کندی و مرگ را در آغوش کشیدی هر چند که من امروز اطرافم جوان های 18 ساله را با فریاد " ما جوانیم و می خواهیم جوانی کنیم " میبینم و نمیفهمم که چطور شما هم جوان بودید و چطور از جوانی کردن فقط عشق بازی با خدارا انتخاب کردید...

خوشحالم که امروز چیز های بیشتری از شما میدانم هر چند که شرمنده ام که کمی دیر شما را شناختم . دیر تر نه از جهت زمان، از آن جهت که شاید اگر شما را می شناختم نگاهم به دنیا باز تر از امروز بود که هست. یعنی دنیای من هم امروز به بزرگی دنیای شما می شد. آخر دنیای من تا امروز کوچک بود،به کوچکی مشکلات کوچک خودم ، مثلا کدام لباس را بخرم با کدام مارک و ...؟ فلان حرف را به فلانی بزنم تا رویش را کم کنم ؟و...اما دنیای شما بزرگ بود به بزرگی جان همه مردم ایران ،به بزرگی دفاع از همه کشور ، به بزرگی اسلام و دین که شما برای دفاع از آن جانتان را هم فدا کردید .

شما نگران همه مردم بودید و من تنها نگران خودم . اما امروز که شما را بیشتر شناختم، سعی می کنم قلبم و نگاهم را به پنجره ای بدوزم که شما از آن به دنیا نگاه کردید. برایم دعا کنید که چشم های من نیز به زیبایی های دنیای شما آشنا شوم.برایم دعا کنید.......

چه باید گفت؟

 

 

واژه‏های خاکسترگونه ما، فقط بلدند روبه‏روی شما ضجه بزنند. اما کاش می‏دانستند که یاد شما حرکت است؛ حرکتی برای بهبودی وضعِ «بودن». چه باید گفت که شما حنجره‏های خود را عبور دادید تا آن سوی مرزهای تکبیر، آن سوی مرزهای ندیدن؛ جایی که واژه‏ای یافت نمی‏شود تا شما را با آن ستود. اصلاً شما که برای تحسین برانگیزی قلم‏های ما بوسه بر عطر پرواز نزدید! هر روز و هر شب ، خاکریزها، با اشک‏ها و دعاهایتان گره می‏خورد.